هفت ماهگیت مبارک!

هفت ماهگیت مبارک!

روزها از پی هم می گذرند و چه سخت است باور اینکه تو همان موجود بی دفاعی هستی که حتی دست خودت را نمی شناختی!اینکه می بینم هر روز مستقل تر از روز قبل می شوی از طرفی خوشحالم می کند و از طرفی می ترساندم. یعنی روزی آنقدر مستقل می شوی که ممکن است مادرت را فراموش کنی! چرا باید چنین اتفاقی بیفتد؟چرا این ترس واهی هر از چند گاهی یقه احساسات مادرانه مرا می گیرد؟ تو قوی باش و مستقل. در این صورت است که مایه افتخاری. من از پس این ترس های بی اساس خودم بر می آیم. باشد که روزی مادر شوی و حرف هایم را با تمام وجود درک کنی. باورم نمی شود آنقدر بزرگ شده ام که به دخترم می گویم" بذار مادر بشی بعد می فهمی چی میگم"حرفی را که همه مادرها روزی به دخترهایشان زده اند.

چقدر ادیبانه نوشتم امروز!