دو قدم..

دوران بزرگ شدن کودک خیلی دوران شیرینی ه. هر روز باید منتظر یه اتفاق جدید بود. یه رشد تازه.قبلا هم برات نوشته بودم که هر از گاهی که مجبور بشی یه قدمی یا نیم قدمی برمیداری تا به مقصود برسی. دو روز هم هست که با بابایی روبروی هم میشینیم و ترغیب ت می کنیم که خودت قدم برداری که بیشتر هول می شدی و خودتو می نداختی توی بغلمون و چند باری هم یکی دو قدیم برمی داشتی...

اما دیروز برای اولین بار بودکه وقتی دستتو از مبل ول کردی و هنوز دو قدمی با من فاصله داشتی اول یه نگاه به من کردی و بعد این دو قدم و با هیجان خودت برداشتی! نمی دونی توی اون لحظه چه حسی داشتم مثل اولین باری بود که دمر شدی  یا شاید هم هیجان زده تر بودم چون این گامی به سوی استقلالت بود یا نمی دونم... دلیل ش خیلی مهم نیست فقط می دونم خیلی هیجان زده شده بودم و تند و تند به بابایی می گفتم دیدی خودش اومد و بابایی هم به اندازه من هیجان زده شده بود.

خدایا به ما پدر مادرهای ندید بدید جنبه بیشتری عطا فرما. آمین.